Vorig jaar rond deze tijd maakte ik me grote zorgen over
mijn gezondheid. Ik ken mijn lichaam aardig goed, denk ik, en ik voelde een
bobbel in mijn linker borst die met de dag in omvang toenam. We hadden nog een
week of twee te gaan totdat onze zomervakantie zou beginnen. We zouden voor het
eerst in bijna vijfentwintig jaar weer met z’n tweeën vertrekken. Weliswaar zou
onze oudste dochter na de eerste twee weken bij ons aanhaken en de derde week
met ons doorbrengen, maar toch: voor het eerst weer samen weg! We keken er erg naar uit. Ik zat
er dus bepaald niet op te wachten dat die kostbare weken met z’n tweeën zouden
worden verpest door slecht nieuws. Maar ja… weggaan terwijl je ongerust bent en
niet weet wat er aan de hand is met die borst die voor al die kinderen zo’n
veilige haven was… dat is natuurlijk ook geen goed begin van een fijne
vakantie.
Ik moest er dus aan geloven: onderzoek van de borst en dan
afwachten wat de conclusie zou zijn en wat voor beleid de artsen zouden
voorstellen. Nu ben ik niet bepaald een type dat lijdzaam afwacht wat anderen
voor mij bedenken en dus bracht ik een paar intensieve dagen achter de computer
door om uit te vinden wat zoal de opties waren. Ik wilde weten wat er aan de
hand zou kunnen zijn en ook wat er aan te doen was. Natuurlijk is het
angstigste scenario dat er borstkanker in het spel is, maar er zijn gelukkig
ook minder zorgelijke diagnoses. Er zou een cyste kunnen zijn, opgezet
klierweefsel of een borstontsteking en die vragen allemaal een andersoortige
aanpak. Eén ding was echter duidelijk: als ik door de huisarts naar het
ziekenhuis zou worden gestuurd voor onderzoek, zou men vrijwel zeker een
mammogram voorstellen. Ik besteedde er in een eerder blog al eens aandacht aan. Dat dat een onaangenaam en pijnlijk onderzoek is, dat
wist ik al heel lang, maar dat de methode niet zo onschuldig is als vaak wordt
voorgesteld… daarover had ik in de voorbije jaren inmiddels ook het één en
ander gelezen. Ik nam me dus voor om aan te sturen op een echo en dan verder te
zien. Ik had dat al eens eerder bij de hand gehad en toen was het ook gelukt en
dus ging ik ervan uit dat het ook nu geen al te groot probleem zou zijn. De
plek die ik vorig jaar had, was echter een stuk groter en ook veel pijnlijker
dan een paar jaar eerder. Het feit dat ‘ie pijnlijk was, was op zich overigens
geruststellend, want kwaadaardige tumoren zijn dat meestal niet.
Tijdens mijn internetzoektocht naar informatie en door
navraag bij collega’s (fijn, zo’n netwerk…!) vond ik ook informatie over het
thermogram. Wanneer je daar de reguliere zorgverleners naar vraagt, zijn ze of
volledig onbekend met het verschijnsel, of ze vinden het veel en veel te
‘alternatief’. (Ik blijf dat een rare term vinden, maar dat is stof voor een
andere keer.)
De essentie van een thermogram is gebaseerd op fysiologie en
dan heb je natuurlijk mijn geïnteresseerde aandacht, want fysiologie is wat mij
betreft van waanzinnig veel gezondheidszaken de basis. Het zit als volgt. Alle
processen in je lichaam zorgen ervoor dat je over de hele linie een temperatuur
van zo’n 37°C hebt. Lokaal zijn er echter verschillen en daar waar zich heel
actieve processen afspelen, ligt de temperatuur wat hoger, zonder dat er sprake
is van koorts. Op plekken die meer aan de buitenlucht zijn blootgesteld, is de
temperatuur wat lager, zonder dat er sprake is van onderkoeling. Als je gezond
bent, zal je lichaam een aardig symmetrische temperatuurverdeling laten zien.
Zit er ergens een ontsteking, is er iets beschadigd of wordt er nieuw weefsel
aangelegd, dan geeft dat een temperatuurverhoging op die plek. Al die verschillende
temperatuurzones in je lichaam kun je meten en die kunnen digitaal zichtbaar
worden gemaakt met kleurverschillen. Blauw en groen zijn aan de koele kant, van
geel naar oranje naar rood wordt de temperatuur hoger. Klinkt logisch, niet
waar?
Daar hoeft je lijf dus niet voor aangeraakt, geprikt,
bestraald of geplet te worden. Je gaat gewoon voor zo’n temperatuurgevoelige
lens staan en dan word je ‘gescand’. Het apparaat meet de temperatuur van je
lichaam op diverse plekken en maakt daar een plaatje van. Zaken als een
ontsteking of herstel of aanleg van weefsel zijn zeer actieve processen, want
er stroomt extra bloed rondom zo’n plek. Weefsel kan alleen genezen als er
herstelprocessen in gang worden gezet. En een tumor kan alleen groeien wanneer
er angiogenese is: aanleg van nieuwe bloedvaten. Iedereen heeft namelijk
slechte cellen en als het immuunsysteem goed functioneert, worden die cellen
opgeruimd. (Voor een goede celgezondheid is onder andere een goede vitamine D-status nodig,
maar ook dat is een onderwerp voor een andere keer. :-)) Pas wanneer die
slechte cellen de kans krijgen om te groeien (en daarvoor hebben ze
voedingsstoffen nodig en dus ook bloedvaten die die voedingsstoffen
aanleveren), kunnen ze gaan woekeren en het gezonde weefsel overheersen. Al die
activiteit geeft een verhoogde temperatuur ter plaatse en dat kun je met een
thermogram sneller zichtbaar maken dan met de meeste andere methodes. Daarna is
er dan nog wel een biopt of andere diagnostiek nodig, maar dan ga je in ieder geval gericht te werk
en voorkom je de onnodige en schadelijke, regelmatige blootstelling aan de hoge
stralingsdoses die bij een mammogram horen, om nog maar niet te spreken over het
lichamelijke ongemak, het gebrek aan respect voor het borstorgaan (welk ander
orgaan kun je goed beoordelen door het stevig plat te drukken?!) en het risico
van het kapot drukken van een tumor door de druk van de röntgenplaten, met
mogelijke uitzaaiing als gevolg… Lees dit artikel maar eens
of bekijk dit filmpje van
een TED-talk over angiogenese.
Ik vond in mijn zoektocht op internet een Nederlands bedrijf
dat thermogrammen maakt en ik nam contact op. Het lukte niet om op zo’n korte
termijn al een thermogram te regelen en ik had bovendien het gevoel dat ik nog
meer wilde weten en liever vanuit een gezonde situatie in de aspecten van het
thermogram wilde duiken. De internist in mijn ziekenhuis kende het thermogram
ook niet en was verder verbaasd over mijn dringende verzoek eerst de echo te
maken en dan indien mogelijk het thermogram te skippen. Bij de echo kwamen
(opnieuw) heel wat cystes aan het licht en op de plek van de pijn zat een
duidelijke verdikking. De radioloog aspireerde vocht uit de cyste en zou dat
opsturen voor onderzoek. Het consult verliep qua communicatie niet zo prettig
en ik realiseerde me weer hoe gemakkelijk je in die toch intimiderende omgeving
je autonomie kwijtraakt en hoe moeilijk het vaak voor moeders is om hun wensen
ten aanzien van borstvoeding gerespecteerd te krijgen als de zorgverleners dit
belangrijke proces niet zijn toegewijd.
Ik kreeg van de internist een recept voor antibiotica en ook
daarvan ben ik geen fan, dus ik ging andermaal op zoek naar een alternatief. Ik
vond dat in colloïdaal zilver en hoewel De Groene Vrouw aan dat middel later in
het seizoen een pittig blog wijdde, had ik toch het gevoel dat ik de veelbeschreven resistentie tegen
standaard antibiotica in ieder geval niet verder ondersteunde. Daarnaast pakte
ik gedurende een aantal nachten de zieke borst in met een pakking van groene leem. Deze combinatie leek voor mij
goed te werken, want de pijn zakte af en in de week tot aan het vervolgconsult
bij de radioloog en de internist werd de harde plek merkbaar kleiner.
De uitslag van de punctie leverde geen zorgelijke resultaten
op: het was waarschijnlijk een vorm van borstontsteking en er was verder geen
aanleiding tot onrust. Die uitslag kwam op vrijdag en de zaterdag erna gingen we
opgelucht, gerustgesteld en dankbaar op vakantie en we genoten met volle
teugen, ons bewust van het grote belang van een goede gezondheid.
Onlangs heb ik vanuit mijn nieuwsgierigheid de thermogram-draad
toch weer opgepakt en mij (letterlijk :-)) blootgesteld aan een camera die mijn
temperatuurverdeling in beeld bracht. Dat leverde mooie plaatjes op, plus de
uitspraak van de beoordelende arts (in Amerika) dat er op dit moment geen
bijzonderheden zijn en dat het een goed idee is om over een tijdje nog eens een
thermogram te laten maken. De eerste is dan als het ware de nulmeting en de
volgende laat zien of er in de tussenliggende periode wat is veranderd. Op dit
moment wordt zo’n thermogram echter nog niet vergoed door de zorgverzekeraar,
dus ik wil er nog even over nadenken wanneer ik hieraan een vervolg wil geven.
Ik hik wat aan tegen het commerciële karakter van de methode op dit moment en
tegelijkertijd realiseer ik me dat het een nieuw iets is en dat introductie in
het reguliere systeem tijd nodig heeft. Er zijn natuurlijk grote financiële
belangen gemoeid met de hele mammogram-cultuur. Degenen die aan die
mammogrammen verdienen en geld hebben gestoken in de apparatuur, evenals
degenen die hun reputatie aan deze methode hebben verbonden en die al jarenlang
te vuur en te zwaard verdedigen, zullen hun positie niet zonder slag of stoot
opgeven. Bovendien vergt het de erkenning dat er substantiële risico’s aan een
mammogram zijn verbonden en gezien de vele promotie die ervoor wordt gemaakt,
ook door de overheid, en gezien de heftige emoties die met het onderwerp
gepaard gaan, zal het niet eenvoudig zijn om de reguliere zorg van het
jaarlijkse of tweejaarlijkse mammogram te laten afstappen en er iets heel
anders voor in de plaats te stellen.
Mocht je geïnteresseerd zijn, dan kun je binnenkort in het
noorden van het land zelf aanwezig zijn bij een voorlichtingsavond over deze
diagnostische methode en je kunt eventueel ook een afspraak plannen om zelf een
thermogram te laten maken. Hier vind je de informatie voor de gratis informatieavond in onder andere Assen. En
voor de duidelijkheid: ik heb geen aandelen in dit bedrijf, krijg geen
commissie en heb nog niet alles tot op de bodem uitgezocht. Maar zoals gezegd:
ik houd van fysiologie en een thermogram sluit daar een heel stuk beter bij aan
dan een mammogram. Op naar een in de zorg geïntegreerd ‘alternatief’ voor het
mammogram!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten