Crap

De discussie over de methode van Harvey Karp gaat nog even door, zoals ook blijkt uit het blog op Blikborstvoeding en het bericht erna waarin de verwerpelijkheid van het toepassen van trucs wordt besproken.
De afgelopen dagen ben ik doende geweest te zoeken naar onderbouwing van óf de geschiktheid en veiligheid van de methode óf materiaal dat aantoont dat deze methode gevaarlijk is en als kindermishandeling zou moeten worden gekwalificeerd. Het eerste heb ik niet gevonden. Voor het laatste gaan zeker stemmen op. (Studies die hierover gaan, ben ik deels op het spoor en zal ik zo snel mogelijk delen.) Dit is een deel van wat Robin Grille tegen mij zei over deze clip:

“That felt like watching a horror movie! What is going on there is that the baby is being stupified by the tight swaddling, the sharp hissing into his ear, and the rough shaking. Basically a knock-out, not a happy baby, but a convenient baby (for now, anyway). This is NOT to make baby happy, but to make the parents happy (‘shut the baby up, we want to sleep’). I cannot stomach the insensitivity.”

In het licht van wat Robin Grille over wereldvrede en kinderopvoeding heeft gezegd in ‘Parenting for a Peaceful World’ valt goed te begrijpen dat hem dit voluit tegen de borst stuit. Ik vind het altijd weer bemoedigend dat, bij alle onzin die aan ouders wordt verkocht, er toch ook altijd weer mensen opstaan die wat beters te bieden hebben en die het belang van het kind voorop stellen. Ze gaan niet uit van de vraag hoe we het kind kunnen africhten zodat het in de overvolle agenda past, maar van wat de baby nodig heeft. Robin Grille is zeker één van die mensen. Ik kan een ieder zijn beide boeken van harte aanbevelen! Zowel de bovengenoemde titel als ‘Heart to Heart Parenting’ is een liefdevolle verhandeling over hoe de zorg voor onze kinderen van invloed is op de mate waarin volwassenen optreden tegen misstanden en onrechtvaardigheid. De ontdekkingen in de epigenetica maken dit op het allersubtielste niveau zichtbaar.

In ‘Koester je kleintje’ wordt verwezen naar de angst die ssshh-geluiden bij een baby oproepen. Zodoende vroeg ik ook Jill en Nils Bergman naar hun visie erop. Ook daarop kwam een interessante reactie. Jill zei:

"Harvey Karp (what many call Harvey Krap!) is bad for our mental health! I went on his own website and found these ominous statements: 'All babies are born with an automatic 'off'- switch for their crying called the calming reflex', said Karp. 'With the calming reflex, there are five different ways of turning it on to calm the baby down, but they have to be done in exactly the right way.'

Do we as parents really want to switch our infants 'off'?! It considers 'sleep tormented parents', but gives no evidence for what tormenting effects it has on the babies!"

Die houden we erin, stel ik voor, ‘Krap’, uitgesproken als ‘krep’, verwijzend naar het Engelse ‘crap’,  wat zoveel als 'rotzooi', 'geleuter', 'gezeik' betekent. Daar kan ik me wel in vinden als beschrijving voor deze methode.

Wat Karp op zijn website zegt over de communicatieve vaardigheden van baby’s, is bijvoorbeeld 'crap': “[Crying is] the only way our newborns can communicate their needs to us.”
Wie ook maar één aandachtige, liefdevolle blik op een baby heeft geworpen en de wereld door de ogen van dat prachtige, kleine mensje probeert te zien, weet dat dit klinkklare nonsense is. Het is algemeen bekend dat huilen een laat signaal van een behoefte is. Het betekent meestal dat je subtielere, eerdere signalen hebt gemist. Zo moeilijk te begrijpen kan dat ook niet zijn, want wat in dat opzicht voor baby’s geldt, geldt in de meeste gevallen voor volwassenen nog steeds. Tegen de tijd dat we huilen om iets, is er meestal al veel verdriet of eenzaamheid aan voorafgegaan.

De website van 'The Happiest Baby' is bijzonder misleidend, aangezien 'crap' en gegevens met een redelijk waarheidsgehalte voortdurend door elkaar heen lopen. Argeloze, hopeloze of oververmoeide ouders kunnen daardoor met geen mogelijkheid zicht krijgen op wat wijsheid is.

Jill gaf nog wat overdenkingen bij de vijf elementen van Karp's methode:
- Inbakeren verhindert de baby om zichzelf te troosten door de handjes bij elkaar te brengen en op de vingers te zuigen, zoals het kind in de baarmoeder deed.
- Het wilde heen en weer bewegen heeft het risico van intraventriculaire bloedingen (hersenbloedingen) doordat de centrifugale krachten het bloed in de hersenen stuwen.
- Het harde geluid, met de stijgende geluidsintensiteit, is een waarschuwingssignaal voor de amygdala, waardoor de baby in een angst/freeze/doodsangst/dissociatie-opeenvolging terechtkomt, wat ernstige sociale gevolgen kan hebben.
- De gevolgen van het gebruik van de speen zijn onderwerp van vele wetenschappelijke studies; het gebruik heeft negatieve aspecten ten aanzien van de kaken en de tanden, de anatomische structuur van het gehemelte en kan later spraakproblemen geven.

Ik vind het uitermate bedenkelijk dat een methode als deze tegen (soms fikse) betaling aan de man wordt gebracht en dat er alweer allerlei ‘trainers’ zijn die denken daarvan een graantje te kunnen meepikken. “Recept voor Shaken Baby Syndrome”, zei iemand tegen me. “Kindermishandeling”, zei een ander die het filmpje had gezien, “oppakken en achter de tralies zetten.” Zijn er meer voorstanders van acute criminalisering van dit programma in het kader van de internationale terreurbestrijding…? Dan gaan we daarna kijken hoe het komt dat baby’s in de westerse samenleving blijkbaar zóveel huilen dat hun ouders er niet meer mee kunnen omgaan en zich genoodzaakt zien de gekste trucs uit de kast te (laten) halen om hun kinderen tot rust te brengen. Evolutionair gezien gebeurt daar werkelijk iets wat wetenschappelijke aandacht verdient.

(P.S. Ik kreeg van één van onze kinderen de opmerking dat het een ‘ad hominem’ is, als ik mij zo krachtig uitspreek tegen dit geheel en het ‘Krap’ noem. Ik zou het liever ‘ad rem’ noemen aangezien ik mij verzet tegen de gedachte dat een baby een uit-knop heeft, tegen de toegepaste methode omdat die indruist tegen sensitief ouderschap en tegen de marketing van deze methode, omdat die misbruik maakt van de onzekerheid die eigen is aan het beginnend ouderschap. Daarnaast ben ik zeker ook van mening dat de promotor van een methode als deze mede verantwoordelijkheid draagt voor de schade die, gezien het gebrek aan onderbouwing, niet kan worden uitgesloten.)