Kleine stapjes

En opnieuw was de zaterdag gevuld met borstvoedingsactiviteiten! In het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen vond voor de zevende keer alweer de Kraammarkt plaats. Er waren heel wat standhouders en gedurende de dag wandelden er ook heel wat bezoekers langs de kraampjes.

Net als in een voorgaand jaar stond ik naast collega Ingrid Nijwening van CloseTogether. Zij heeft de hele dag door altijd veel bekijks met al haar draagdoeken en levensechte poppen en hoewel ze dit keer haar tweeling niet meer bij zich had, bleven er evengoed veel mensen hangen bij haar demonstraties voor het knopen en ombinden van de diverse dragers. Een week eerder op de OudersNatuurlijk-beurs in Doorwerth leek de behoefte aan knoopdemonstraties minder te zijn… daar liep vrijwel iedereen al met de baby in de doek! Prachtig, al die overvloed aan gedragen baby’s en al die ouders die zich blijkbaar de techniek al helemaal eigen hadden gemaakt.

Afgelopen zaterdag in Assen stond er op een goed moment een vader voor mijn neus met een babymeisje met heldere kijkertjes. Ik keek hem aan, want hij kwam me zo bekend voor. Ik zei: “Hé, wacht, had ik jullie vorig jaar niet bij mij aan de kraam en was je vrouw toen niet zwanger?” “Jazeker”, was zijn enthousiaste reactie, “dat klopt!” en hij vestigde trots de aandacht op zijn mooie dochter. “Tien maanden is ze nu en ze krijgt nog steeds borstvoeding, want we hebben enorm veel gehad aan alles wat je ons hebt verteld!” Zo leuk, dat soort ontmoetingen, en even later volgde er nóg een, want ik trof een ouderpaar met dochter van anderhalf, net van de borst af, en moeder weer met dikke buik. Ik was er in de beginperiode op consult geweest en blijkbaar had ook dat bijgedragen aan een naar wens verlopen borstvoedingsperiode. We spraken nog wat over de mogelijkheid van tandemvoeden, want moeder had nog maar een paar weken zwangerschap voor de boeg en het peutertje was pas onlangs gestopt met drinken. Het leek ze een boeiende gedachte, twee kindertjes aan de borst, en ze zeiden misschien nog wel even te kijken hoe het oudste meisje op de overvloed aan melk na de bevalling zou reageren.

Ook gisteren en vandaag heb ik denk ik het nodige aan informatie en ondersteuning kunnen bieden in de twee consulten die ik deed en waarbij ik bij beide kindertjes een korte tongriem vaststelde. Ik belde van schrik nog een collega: “Ken je dat gevoel, dat je denkt dat je alleen nog maar te korte tongriempjes ziet?!” Ze begon hartelijk te lachen: “Ja, ik denk ook vaak dat ik overdiagnosticeer, maar dat is toch niet zo. Ik weet waarop ik moet letten en die moeders komen immers ook niet voor niks bij ons!” Dat is natuurlijk helemaal waar en het kindje dat ik zondagmiddag zag, is vandaag, maandag, al geknipt. De ouders zien nu al veel meer beweeglijkheid van de tong, maar het mannetje moet natuurlijk nog wel even in de gaten krijgen wat hij nu wél kan met zijn tong wat tot en met zondag nog onmogelijk was. Hopelijk doorlopen ze samen probleemloos het leerproces, zodat ook zij van een lange borstvoedingsperiode kunnen genieten.

En vanochtend had ik een jonge, bijna afgestudeerde antropologe op consult met haar zoontje van een maand oud. Eigenlijk ging alles behoorlijk goed, maar moeder zag toch wat aanknopingspunten voor verbetering. Fantastisch, zo’n moeder die voelt dat het niet optimaal loopt, ook al valt er niet zo heel veel aan te merken op hoe het allemaal gaat. Ook nu zag ik een kindje dat de tong maar matig kon optillen en daardoor moeite had om de borst goed aan te happen, stevig vast te houden en daarbij zogen, slikken en ademhalen goed te coördineren. Ook deze moeder gaat waarschijnlijk op zoek naar iemand die bereid is haar baby te behandelen.

Er kwamen nog diverse andere zaken ter sprake, zoals de slaapplek van het jongetje. “Ja, hij ligt veel bij ons in bed, maar dat mag niet, hè?” “Van wie niet?”, vroeg ik, “van mij wel, hoor!” “Oh ja?”, was haar verbaasde reactie, waarop we over ‘Slapen met je baby’ spraken en over wat ze kunnen doen om een veilige slaapsetting te creëren.

We spraken ook over idealen in het ouderschap en hoe die soms in de praktijk niet altijd zo gemakkelijk te realiseren zijn, hoewel je ze zelf best scherp voor ogen kunt hebben. Ik vertelde dat ik heel wat ideeën heb over hoe de zorg voor baby's geoptimaliseerd kan worden, hoe ik dagelijks werk aan die stip op de horizon en hoe sommigen zeggen dat dat veel te idealistisch is en dat je gewoon kleine stapjes moet zetten en het niet allemaal zo groot moet maken.

Daar kwam de antropologe echt boven in de jonge moeder; ze sprak een gedachte uit waarmee ik me van harte verbonden voel: “Met kleine stapjes op weg naar de stip op de horizon!”