De geboorte van je baby gaat met intense gevoelens gepaard.
Dat kleine mensje, dat al die tijd in je buik zat, is er ineens uit en heeft
allerlei behoeften waaraan je als ouders moet voldoen om haar welzijn in stand
te houden. Het is een hele zoektocht om die behoeften te herkennen, om ze te
bevredigen en om daarbij ook zelf nog overeind te blijven, zowel geestelijk als
lichamelijk. Je weet niet wat normaal is in het gedrag van een pasgeboren baby
en dus is het ook lastig om te bepalen of dat wat ze laat zien, afwijkt van wat
je mag verwachten en of het een nadere beschouwing verdient.
Ondanks alle kennis die er is, worden veel borstvoedende
moeders toch nog opgezadeld met ideeën als: “De pijn hoort er in het begin bij;
dat is nu eenmaal zo”, of: “Je hoeft niet aldoor te voeden, want je kind mag
ook best even huilen”, of: “Het is normaal dat een voeding eindeloos duurt; ze
wil gewoon graag bij je zijn.” Veel dingen liggen dan bovendien zo dicht bij
elkaar (nee, het is niet goed voor je kind om alleen te liggen huilen, en nee,
het is ook niet de bedoeling dat een voeding eindeloos duurt, terwijl ja, een
kind best heel vaak mag drinken), dat het voor de onervaren ouder lang niet
altijd meevalt om een helder beeld van de situatie te krijgen. Dan kan wat
professionele ondersteuning wel prettig zijn. Dan kan ook blijken dat de
techniek die je baby laat zien, niet optimaal is en dat bijvoorbeeld de
tongriem van je baby belemmeringen geeft bij het drinken.
Het is zeer zeker *niet* zo dat lactatiekundigen of
vroedvrouwen het leuk vinden om ouders deze boodschap te geven en dat ze er in
het geheel geen been in zien om voor te stellen dat de tongriem wordt geknipt.
Ik wil dat echt met klem benadrukken.
Je baby is kwetsbaar, simpelweg omdat ze net is geboren.
Jullie band is kwetsbaar, omdat je elkaar nog moet leren kennen, ook al zijn er
al zoveel maanden zwangerschap aan de geboorte voorafgegaan. De
borstvoedingsrelatie is kwetsbaar, omdat je allemaal nog in een leerproces zit
en nog moet uitvinden wat voor jullie het beste werkt. Al die drie dingen
verdienen daarom bescherming en ondersteuning. Ze verdienen ook een deskundig
oog, zodat, als er wel iets is dat kan of moet worden aangepakt, dat zo snel
mogelijk kan gebeuren en zowel je baby als jullie onderlinge relatie sterk en
gezond kan uitgroeien. Dát is de reden dat een lactatiekundige dan tóch soms
aanraadt om de tongriem (en/of de lipriem) te laten klieven of knippen of
laseren.
En natuurlijk is dat een beroerde onderneming. We kunnen als
professionals honderd keer zeggen dat het een kleine ingreep is (en gelukkig
bevestigen bijna alle ouders dat ook nadat hun kindje is behandeld), maar even
zo goed moet je kind toch worden vastgehouden, moeten er vreemde mensen met
haar bezig zijn en sta jij erbij en kijk je ernaar met een knoop in je maag,
omdat je het gevoel hebt dat je je baby tegen dit soort ‘geweld’ zou moeten ‘beschermen’,
dat je alles in het werk zou moeten stellen om te voorkomen dat er iemand het
mes of de schaar in haar zet. Je baby houdt er niet van om zo stevig te worden
gefixeerd dat ze haar handjes niet meer vrij kan bewegen, dat ze haar hoofd
niet meer kan draaien en zich niet kan onttrekken aan wat er met haar gebeurt.
Het kan gemakkelijk voelen als een aantasting van haar lichamelijke integriteit,
als een gebeurtenis die heftig is voor haar en voor jou. Is het dat waard…?
Gisteren kreeg ik een telefoontje van een moeder die
allerlei klachten had met het voeden van haar zoontje en tijdens het consult
zag ik een flinke beperking van de tongmobiliteit. We hebben alles samen
doorgenomen en moeder en vader besloten dat ze de tongriem wilden laten knippen.
Ik ging met haar en haar zoontje mee naar het ziekenhuis waar de tongriem
geknipt zou worden. De arts was het eens met mijn oordeel: een korte tongriem.
Hij knipte, moeder legde aan, had de eerste dagen wat last van onrust met haar
zoontje, maar gisteren belde ze dus: het gaat nu, weken later, heel goed met
hen samen. De borstvoeding loopt goed en ze genieten er samen van.
En vorige week was ik samen met de ouders aanwezig bij het
laseren van een tong- en lipriempje bij een kindje van drie weken. Dat was weer
een nieuwe ervaring; laseren had ik nog niet eerder meegemaakt. Het duurt iets
langer dan het knippen en vooral voor de moeder was het een emotionele
gebeurtenis. Ze sprak tegen haar dochtertje tijdens de ingreep, probeerde haar
gerust te stellen, haar te laten weten dat ze dichtbij was. Vlak daarna kon het
meisje aan de borst en hoewel ze niet meteen heel krachtig dronk, was ze al
heel snel weer gerustgesteld aan de borst.
Toen we de praktijk uit liepen, was moeder nog aangedaan en
dat vind ik heel begrijpelijk. Papa was blij dat het goed was gelukt en dat de
tong meteen al meer bewegingsvrijheid leek te hebben. Toch was het natuurlijk
ook voor hem niet zomaar wat. Dat kleine meisje was nog bezig aan de wereld te
wennen en dan is zo’n ingreep, hoe nuttig en snel gebeurd ook, niet fijn. Moeder
hield haar meisje stevig omhuld in de draagdoek en ik zei dat het logisch was
dat ze van slag was, dat ik me pas echt zorgen zou maken als ze niet van slag
zou zijn. Deze mama leefde zich in in haar dochtertje en dat maakte dat ze van
binnen in tranen was. Dat is wat we alle kinderen toewensen, ouders die zich
inleven in wat ze doormaken, die hen troosten en koesteren als ze dingen moeten
doormaken die niet gemakkelijk zijn, maar belangrijk voor de lange termijn.
Ik wens alle ouders moed en sterkte, als ze met hun kindje
naar een zorgverlener toe gaan om de tongriem te laten knippen. Het is geen
grote ingreep, maar emotioneel is het wel. Het is belangrijk dat we daarbij
stilstaan als we zeggen dat we een korte tongriem zien.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten