Rust zonder 'moeten'

Afgelopen week vroeg een moeder mij of ik haar de stukken kon opsturen met betrekking tot het omgaan met excessief huilen. Ze had op mijn site mijn blog over de richtlijn gevonden en aarzelde wat ze zou doen in de omgang met haar kindje. Het voelde niet goed, haar dochter laten huilen, en ze wilde graag meer informatie. Ze wilde graag het laatste concept van de richtlijn ontvangen, vergezeld van mijn commentaar erop. Dat kon; ze kreeg de richtlijn, samen met de lactatiekundige notitie en de publieksversie daarvan.

We mailden nog wat heen en weer en ik wenste haar energie, geduld en wijsheid.
Vrijdag kreeg ik de onderstaande reactie (die ik hier uiteraard met haar permissie plaats). Ik was ontroerd door wat het voor de moeder-kindrelatie betekent als er zowel in het dagpatroon als in de gedachtestroom van de ouder(s) rust is ingebouwd. Wanneer het huilen en de onrust van de baby niet worden genegeerd of gebagatelliseerd, maar serieus worden genomen, ontstaat er verbinding.
Dat is van cruciaal belang, want een kind dat zich niet gehoord voelt en de ervaring heeft geen invloed te kunnen uitoefenen op wat hem overkomt, ontwikkelt ‘aangeleerde hulpeloosheid’, een verschijnsel dat verstrekkende gevolgen kan hebben voor de rest van het leven. Het bedreigt de innerlijke motivatie en de proactiviteit en vergroot de kans op depressie. Het is niet moeilijk te zien hoe dat vervolgens studie, werk en sociale en persoonlijke relaties negatief kan beïnvloeden.

Deze moeder wilde haar dochter niet in de steek laten en bleef dicht bij haar diepe intuïtie en dus bij haar meisje. Dit kleine mensje werd niet gedwongen iets te doen waaraan ze nog niet toe was. Ze had het geluk dat haar moeder bereid was het perspectief aan te passen. Dat was niet eenvoudig, want de moeder voelde de druk vanuit de omgeving om de behoefte van haar dochter aan mama’s nabijheid niet steeds te bevredigen. Toch is dat wel wat deze moeder deed, ingaan op de vragen van haar kind. Wat een zegen, voor haar baby, voor haar zelf en voor hun relatie!
Laten we erop hopen en eraan werken dat dit een breed aanvaarde gedachte wordt: baby’s hebben een responsieve sociale omgeving nodig, met mama in de binnenste kring en cirkels van ondersteunende anderen eromheen. Op micro- én macroniveau is een beter renderende investering nauwelijks denkbaar!



"Beste Marianne,

Nogmaals ontzettend bedankt. Ik kan me helemaal vinden in je commentaar, je stukken en je mails. Ik ben zelf pedagoog en heb erg veel moeite met 'laten huilen'. Maar als steeds meer mensen gaan zeggen dat dat zal helpen en je kindje steeds onrustiger en vermoeider wordt, ga je aan jezelf twijfelen. Ik heb gisteren al je stukken gelezen en dat heeft me alleen maar gesterkt. Ook het label ‘huilbaby’ verdient m'n dochter niet. Het huilen is inderdaad gedrag; ze huilt nu vaak, maar door nog beter naar haar signalen te kijken, kan ik dat verminderen.

Gisterenmiddag ben ik begonnen met m'n eigen rust-en-regelmaatmethode. Veel rust (weinig prikkels) en regelmaat voor zover mogelijk. Als ze drinken wil mag ze het, ik kan (en wil) haar niet in een schema persen wanneer ze mag drinken. Eigenlijk denk ik dat vooral de rust bij mezelf positief is geweest. Ik had heel de tijd het gevoel dat ik van alles moest: werken, familie, vrienden, kind. En dat heb ik stil gezet onder het mom 'rust'. En dat geeft me een rust! Vannacht heeft ze sinds lange tijd weer in haar cosleeper geslapen (in plaats van tegen mij aan in mijn bed) en niet door te laten huilen. Ik ben naast haar gaan liggen, met m'n arm en hoofd op haar matras, zachtjes neuriënd. Ze jengelde een beetje, maar werd er steeds rustiger van, met steeds langere tussenpozen. Het jengelen is echt niet overgegaan in huilen en na een half uurtje sliep ze. Heerlijk. Iedere twee, drie uur werd ze even wakker. Soms was even neuriën of aaien genoeg en soms wilde ze even drinken, maar steeds vond ze het prima als ik haar teruglegde. Echt heerlijk. Tot half acht, toen had ze er genoeg van, zo hoorde ik aan haar jengel. Toen heb ik haar bij me genomen; ze kroop tegen me aan en we hebben heerlijk tot negen uur samen geslapen. Niks geen ongemakkelijk gewurm. Genieten!

En vandaag heeft ze ook al twee keer in haar bedje geslapen! Dat is dus in die vier maanden nog nooit gelukt. Ja, als ze heel diep sliep en ik haar dan stiekem weglegde... maar nu ging het opnieuw als volgt. Ik voedde haar; daar werd ze slaperig van en ik legde haar wakker in haar bedje en neuriede wat. Zo lukte het haar uiteindelijk te slapen. Ze moet het vertrouwen hebben dat ik er voor haar ben. Ik ga niet weglopen als zij huilt.

Oke, wat ik eigenlijk alleen wilde zeggen: ontzettend bedankt voor je tijd en berichten. Helaas woon ik niet in de buurt van Assen, anders was ik zeker langs gekomen voor een consult. Ik blijf vragen hebben over voeding, en je sloeg de spijker absoluut op zijn kop over de geboorte. Ik heb geen goede herinneringen aan mijn bevalling. Daar moet ik wat mee, voor mezelf, maar ook voor mijn dochter. Ik denk dat ik op zoek ga naar een goede lactatiekundige hier in de buurt, die me kan begeleiden, want ik weet dat we er nog lang niet zijn.

Nogmaals ontzettend bedankt! Een fijn weekend gewenst.

Groeten, M."