Media... sociaal?

Twee weken geleden bracht ik een bezoek aan de snackbar, omdat ik geen zin had om te koken. Diverse mensen waren in afwachting van hun bestelling en zoals dat gaat, riep de jongen achter de toonbank na het verzamelen van de gefrituurde producten de inhoud van de tasjes op. Bij één bestelling riep hij wel zo’n zeven of acht onderdelen op, maar niemand reageerde, totdat een andere medewerker riep: “Hé, René!” René keek op van zijn smartphone, nam het tasje in ontvangst en verliet het etablissement. Zo geabsorbeerd kunnen mensen dus zijn in hun sociale media, dat de honger naar de achtergrond verdwijnt.
Dit was een redelijk onschuldige situatie, maar onlangs hoorden we als collega’s ook een heel ander, zeer triest verhaal. Een moeder die net was bevallen, lag met haar baby in bed en was zo druk met haar telefoon, dat ze geen aandacht meer voor haar pasgeboren baby had. De zorgverlener die de ruimte binnenkwam, zag een bleek, grauw kindje, pakte het op en wist het weer aan het ademen te krijgen. Was ze een paar minuten later binnengekomen of minder alert geweest, dan was deze moeder haar baby verloren.

Een andere collega vertelde over een baby die, vier uur na de geboorte, al de hoofdrol speelde in een zorgvuldig geregisseerde fotoshoot, compleet met schapenvacht en professionele fotograaf, in plaats van lekker dicht tegen mama aan te liggen, haar te horen, te ruiken, te proeven en te voelen. Grote kans, dat dit kleine mensje even later al zijn entree maakte op het wereldwijde gezichtenboek.
De vraag doemt op… hoe sociaal zijn de media die we ‘social media’ noemen? De oorsprong van het woord ‘sociaal’ draagt de betekenis van ‘verbinden’, ‘verbonden zijn’. Dat is inderdaad het streven van de vele media die er zijn. Maar wat hebben we aan de verbinding met mensen verder weg, als dat ertoe leidt dat de basisbehoeften van onze kinderen niet meer goed kunnen worden vervuld? Veilige hechting is immers de primaire vorm van je verbinden met de ander.
Ouders zijn (in de meeste gevallen) volwassen mensen en het is niet aan de zorgverlener om ze de wet voor te schrijven. Wat wel de taak van de zorgverlener is, is aangeven wat de baby nodig heeft en hoe de moeder en de ouders samen ervoor kunnen zorgen dat ze in de beginfase goed met hun kindje leren communiceren.

Hoe kunnen we omgaan met de oprukkende invloed van altijd bereikbaar zijn?
Vrijen met de telefoon in de hand? Samen aan tafel eten terwijl de ene ringtone na de andere het binnenkomen van weer een bericht verraadt? Naar een dansvoorstelling kijken terwijl je scherp je scherm in de gaten houdt? Velen zullen deze drie combinaties niet zo’n goed idee vinden.
Het voeden van je baby, zeker in de eerste dagen, is echter het opbouwen van een liefdesrelatie voor het leven. Het is voor je kind de manier om een gevoel van verzadiging te bereiken na een intens genoten maaltijd. En bovenal is het proces aan de borst een ‘mother-baby dance’, zoals soms zo mooi wordt gezegd. Je draait om elkaar heen, je kijkt naar elkaar, je voelt elkaar aan en de ene partner in de twee-eenheid reageert op de andere. Het is coregulatie; het is leren je op een heel dierbare naaste af te stemmen. Dat hoogontwikkelde en hoogst sociale gedrag wordt aangestuurd door de rechter hersenhelft, die gericht is op relatievorming. Daar vormen die media een onwelkome spammer!