Ondergedoken in 'Koester je kleintje'

Na anderhalf à twee weken ben ik vandaag weer een beetje ‘boven water’. Ik was ondergedoken in het werk dat tot de afronding van ‘Koester je kleintje’ leidt en het was heerlijk om zo gefocust bezig te zijn. Er is tegenwoordig overdag zelden iemand thuis tijdens ‘kantooruren’, zodat ik ongestoord kan doorploeteren, hoe lang ik ook met iets bezig moet zijn. Dat is aan de huishouding ook wel te zien nu: de was niet bij, stofvlokken links en rechts, badkamer niet schoon, studeerkamer een puinhoop… maar wat zou het: ‘Koester je kleintje’ wordt hartstikke mooi en het is een verslavend klusje om door de pdf heen te werken, alle foutjes eruit te halen, de opmaak verder te verfraaien, de laatste openstaande issues af te ronden en zo stap voor stap dichter bij het drukklare eindresultaat te komen!

Het meest geniet ik echter van de ouders die trots en dankbaar hun bijdrage leveren door mij foto’s van hun kleine baby te sturen en hun verhaal erbij te vertellen.
Dat zijn soms heel ingrijpende verhalen. Zo ontving ik gisteren foto’s van een kindje dat begin dit jaar na een leventje van slechts acht dagen overleed. Wat een moed bij moeder, om nu al mee te lezen op een forum voor ouders van prematuur geboren baby’s en beelden van haar kind te sturen!
We mailden heen en weer over het belang van huid-op-huidcontact en ze schreef er dit over: “De eerste keer dat X zo bij me kwam liggen was zo fantastisch, ik werd helemaal warm en X ontspande en ging heerlijk slapen. Het gevoel dat je met kangoeroeën krijgt, is onbeschrijfelijk en dit zijn de mooiste momenten van mijn leven. Ik ben heel blij dat zowel mijn man als ik heerlijk met X heeft mogen knuffelen.”



Dat is waar het over gaat, waar het écht over gaat: we weten niet hoeveel tijd ons is gegund met onze dierbaren, met onze kinderen. We weten niet wat hen en ons te wachten staat in de nabije of verre toekomst. Om allemaal optimaal toegerust te zijn voor wat komt, moeten we elkaar door en door kennen, zodat we op elkaar kunnen vertrouwen en ons aan elkaar durven over te geven. Dat is niet niks: dat vergt toewijding en prioriteitenstelling, in allerlei fases van het leven. Voor deze ouders was er pijnlijk weinig tijd, maar wat een zegen bij dit grote verdriet, dat de korte en kostbare tijd die ze samen hadden, op de best mogelijke manier is doorgebracht. Dat gun je alle ouders, dat ze terugkijken op de periode met hun pasgeboren baby en uit de grond van hun hart kunnen zeggen: “Het was goed. Het was moeilijk, we moesten nog zoveel leren, maar we hebben elkaar over en weer tot in de kern van ons wezen ontmoet en gevoeld.” Dat is voor álle baby’s en ouders van belang, maar vooral voor hen die geen kans hebben om later in te halen wat in het begin ontbrak.

Ik hoop oprecht dat ‘Koester je kleintje’ gaat helpen om de door Jill en Nils Bergman zo hartstochtelijk gewenste ommekeer in het denken teweeg te brengen en dat dit boek, dat het afgelopen jaar onder mijn handen is gegroeid, in ieder geval heel veel ouders gaat ondersteunen.
Ik heb het wordingsproces gekoesterd, zoals ik een aantal ouders vertelde. Het boek voelt als een kindje dat gelukkig niet prematuur geboren hoeft te worden. Eén moeder zei grappend: “Nog even volhouden met je zwangerschap; je vliezen staan op knappen!” Een andere moeder zei: “Rustig blijven en diep ademhalen!” Geweldige adviezen; ik ga ze zeker opvolgen om straks half april een prachtige boreling het licht te laten zien!