Wat een fijn gevoel, dat het boek af is en dat het straks zijn weg kan vinden naar alle ouders die baat zullen hebben bij de informatie die erin te vinden is. Daarnaast hoop ik dat het ook voor zorgverleners een uitdaging zal bieden die ze graag willen aangaan. Het boek staat barstensvol informatie die nog lang niet altijd wordt aangereikt bij een vroeggeboorte en het vraagt zowel van ouders als van zorgverleners een heel nieuwe blik op de zorg voor de allerkleinsten, een heel nieuwe aanpak ook van de praktische aspecten.
Gelukkig is er de laatste jaren veel aandacht voor ontwikkelingsgerichte zorg, zoals de term luidt. Het houdt in dat er veel beter wordt geobserveerd om te zien wat een kind nodig heeft. Ook is er meer alertheid ten aanzien van de staat waarin een baby verkeert op de momenten dat er verzorgingshandelingen moeten worden verricht. Als een kindje in stress is, is het beter om een pauze in te lassen en te stoppen met alles wat je op dat moment aan het doen bent. Pas wanneer een baby zichzelf heeft kunnen herpakken en weer tot rust komt, kunnen de handelingen worden voortgezet. Dat vraagt geduld; dat vraagt empathie en compassie van de verzorger (bij voorkeur de ouder).
Toch kwam zelfs de veelgeprezen ontwikkelingsgerichte zorg afgelopen weekend nog weer ter sprake toen ik met Jill Bergman de laatste details doornam van de afbeeldingen in het boek en de bijbehorende boodschap. “NIDCAP is waardevol en een belangrijke verbetering ten opzichte van hoe het eerder was”, zo gaf ze aan, “maar dikwijls wordt daarbij beschreven hoe er voor de baby in de couveuse moet worden gezorgd. Wanneer je wérkelijk ontwikkelingsgerichte zorg wilt bieden, moet die echter continu plaatsvinden op het lichaam van de moeder. Dáár kan de baby zich pas echt ontspannen, daar kan ze groeien en bloeien.”
En met alle inspanningen die er worden verricht, is dat een situatie die nog ver weg is. Of, zoals Nikk Conneman het afgelopen vrijdag beschreef op het drukbezochte symposium van de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen (VOC): “Met al onze goede bedoelingen vergeten we naar het kind te kijken.” Het is waar dat het van iedereen enorm veel toewijding vraagt om het kind voortdurend centraal te stellen. Het brengt op allerlei gebieden logistieke vragen met zich mee, zowel voor de zorgverleners als voor de ouders.
Ouders onderschatten nog dikwijls het belang van hun aanwezigheid: “Ons kind is hier in goede handen; we kunnen met een gerust hart weggaan.” Voor een prematuur geboren kind is de afwezigheid van de ouders echter stressfactor nummer 1. Het boek van Jill en Nils Bergman legt uit op welke wijze de ouders die stress kunnen wegnemen en hun kind kunnen helpen stabiel te blijven.
“Is die ontwikkelingsgerichte zorg alleen op de NICU van belang of ook in de perifere ziekenhuizen en de medium care-afdeldingen?”, was één van de vragen uit de zaal. Nikk Conneman antwoordde tot hilariteit van de aanwezigen, maar in alle ernst: “Jazeker, ook daar, en zelfs in het bejaardentehuis!”
Er waren boeiende sprekers te beluisteren op het WOW-symposium, waar de vraag ‘Wat Ouders Willen’ centraal stond (vandaar de naam). Een goede vraag, die veel aandacht verdient, want ouders zijn de belangrijkste personen in het leven van hun kind. Toch kon ik me niet onttrekken aan de gedachte dat de vraag wat het kleine, vroeggeboren kind wil en vooral wat het nodig heeft, nóg hoger op het prioriteitenlijstje zou moeten staan. Het kind is afhankelijk van wat volwassenen bereid zijn te doen.
Dat het logo van het Neokeurmerkprogramma van de VOC een kangoeroe is, is mooi, want wat een kangoeroemoeder voor haar kind doet, is precies wat ook een mensenbaby nodig heeft. De VOC heeft daarmee echter ook een ambitieus doel gesteld. De eerste certificaten zijn weliswaar uitgereikt, maar ik vermoed dat de moeders in de gelauwerde ziekenhuizen nog niet altijd als ware kangoeroes op de afdeling aanwezig zijn. Een kangoeroebaby zuigt zich namelijk vast aan de tepel en laat die niet meer los totdat hij klaar is om de wereld te verkennen! Als dat geen beleidsuitdaging is…!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten