Opbloeien

“Bloembollen kopen en planten” had ik onder andere op mijn to-do-lijstje gezet, voordat ik dinsdag 19 oktober naar Basel vertrok voor een tweejaarlijks congres. En nu is de herfstvakantieweek, waarin ik veel in de tuin had willen zijn, alweer bijna voorbij, opgegaan aan grote klussen die niet eens gepland waren.
Het congres in de Zwitserse stad was mooi en we hebben als collega’s een geweldige week gehad met veel lol en onvermijdelijk ook veel werkgerelateerde gesprekken.
Eén van de lezingen ging over hechting en het belang voor een kind van ouderlijke nabijheid. Dat deed een collega denken aan een moeder bij wie het voeden aan de borst in de voorbije twee maanden nog niet was gelukt. Nu wilde ze de productie alsnog op gang brengen en de baby aanleggen. Mijn collega stelde omwille van een rustig begin de madonnahouding voor, maar de baby raakte helemaal van slag en draaide weg van de borst. Wat bleek…? De afgelopen weken was het kindje met de fles gevoed, zittend bij mama op schoot, ruggetje tegen buik, gezichtje naar voren gewend. Moeder bracht de fles naar het mondje en zo werd er gedronken…
Vertrouwd als we zijn met het intense oogcontact dat tijdens het voeden plaatsvindt, werden we allemaal wat triest van dit verhaal. Wat te denken van een dergelijke situatie? Hoe komt het dat het voor een moeder zo moeilijk is om de blik van haar kind te ontmoeten en op die manier vertrouwd met elkaar te raken? Wat is er in haar leven gebeurd? En wat zal er in het leven van dit nieuwe mensje gebeuren, als mama zoveel afstand houdt…?
Iedere keer dat je op een congres dingen bijleert of bevestigd ziet, is het lastiger om daarna in de dagelijkse praktijk immuun te zijn voor dat wat in de moeder-kindrelatie knelpunten oplevert. Er is vaak nog zoveel mogelijk om problemen op te lossen, maar niet iedereen beschikt over de moed om de handreiking te ontvangen en de uitdaging aan te gaan.
Een moeder die ik vlak voor mijn vertrek naar Zwitserland in consult had, vond wel energie om haar pijn aan te pakken. Samen hebben we gezocht naar de oorzaak van maar liefst dertien borstontstekingen in twaalf weken en natuurlijk ook naar een oplossing. Deze week mailde ze me opgetogen: het gaat nog steeds goed, ze is klachtenvrij en haar zoontje groeit als kool! Wat een opluchting! Op het consultatiebureau had ze te horen had gekregen dat ze hem bij het huidige gewicht ’s nachts niet meer hoeft te voeden en hem best kan laten huilen. Haar lachende commentaar naar mij? “Ik word steeds beter in ‘het ene oor in en heel snel het andere oor weer uit’!”
Prachtig is dat, zo’n moeder die na een paar maanden zo krachtig in haar schoenen is komen te staan, dat ze slechte adviezen naast zich neer kan leggen.
Daar word ik blij van; dat is reden om dit weekend tóch maar even bollen te planten, wat er verder ook op mijn to-do-lijstje staat!