Erfenissen koesteren

Wat gaan de weken snel voorbij! Van 7 tot en met 12 november bezochten we onze oudste dochter in Philadelphia. Samen met haar waren we ook nog een paar dagen in New York. We hadden bijzondere accommodaties, want vier van de vijf nachten logeerden mijn man en ik bij collega’s die ik via een internationale mailinglist heb leren kennen en waarvan ik er twee vervolgens op congressen ontmoette. Terwijl we de oceaan over vlogen, realiseerde ik me hoe bijzonder het is dat het onderwerp ‘borstvoeding’ ons als vrouwelijke collega’s wereldwijd zodanig met elkaar verbindt, dat je elkaar over de grenzen heen opzoekt, uitnodigt, ontvangt en verwelkomt. Wie had dat kunnen denken, toen ik me in 1994, een paar maanden na de geboorte van onze derde dochter, aanmeldde bij de VBN. Wat begon als bescheiden vrijwilligerswerk, is uitgegroeid tot een passie waar ik vrijwel zonder uitzondering royaal meer dan veertig uur per week in steek.
Lang niet al die uren bestaan uit direct contact met moeders; er zit ook heel veel tijd in lezen en studeren en in het schrijven van stukken die een bijdrage aan goed beleid kunnen leveren. En dat lezen… dat is zonder einde, want er is in een aantal decennia onwaarschijnlijk veel gepubliceerd dat rechtstreeks over borstvoeding gaat of er zó nauw mee verwant is, dat het relevant is voor ons vakgebied.
La Leche League International heeft door de jaren heen een indrukwekkend documentatiecentrum opgebouwd en wat wil het geval… ons viel de eer te beurt om te overnachten in de basement van de collega die deze unieke LLL-bibliotheek beheert!












Collega Pat Young woont in Sewell, net ten zuiden van Philadelphia, en ze liet ons de rijen kasten zien waarin alfabetisch op onderwerp wetenschappelijke artikelen te vinden zijn over de meest uiteenlopende thema’s. Toen we bij haar waren, was ze nog aan het herstellen van een rugoperatie en het afdalen naar de kelder was een hele toer. Ze hoopt dat ze snel weer opknapt en nog een aantal jaren het rubriceren kan voortzetten. Er is namelijk nog veel te doen en gezien haar leeftijd (rond de zeventig) acht ik het niet ondenkbaar dat ze in het harnas sterft. Als alles op orde is, zal het omwille van een mondiale toegankelijkheid waarschijnlijk aan een universiteit worden overgedragen. Wat een schat aan kennis! We hebben dikke pret gehad, toen ze filosofeerde over haar recertificering over een aantal jaren: “Dan ben ik 75 en als ik dan weer examen doe, kan ik vooruit tot mijn 85e. Hmmm… ze zouden een emeritus-status moeten introduceren, zodat wij als lactosaurussen na ons 75e jaar zonder examen te hoeven doen, tóch mogen blijven werken.” Als dát geen toewijding is! Toch is ze zich van haar menselijke eindigheid wel bewust… In het boek dat ze me gaf, schreef ze (in het Engels): “Voor Marianne, waarmee ik de fakkel overdraag aan een nieuwe generatie lactatiekundigen. Liefs, Pat”
Ik voel me vereerd en zal me als VBN-er blijven inzetten om het vertrouwen van deze LLL-er waard te zijn.