Kiezen en delen

Eerder vandaag maakte ik gebruik van mijn burgerrecht om aan te geven welke partij en welke politicus ik het liefst in de Tweede Kamer zie verschijnen. Toen ik het stembureau uit liep, werd ik overvallen door een onverwachte ontroering. Een stuk papier, een rood potlood, een vakje inkleuren, papier dichtvouwen en in de daarvoor bestemde, afgesloten bus deponeren: democratie! Het lijkt zo eenvoudig, maar het is het resultaat van het afleggen van een lang traject.
Daaraan werd ik krachtig herinnerd toen ik gisteravond, na een lange uitzending met politiek debat, verzeild raakte in een documentaire over Harry Belafonte en zijn rol in de strijd voor gelijke rechten.
Ik realiseerde me hoe heel veel van de dingen die we nu normaal vinden, ooit letterlijk met bloed, zweet en tranen tot stand zijn gebracht, hoe mensen hun leven verloren voor het ideaal dat ze voor ogen stond. Mensen als Belafonte, Martin Luther King en Nelson Mandela hielden hun doelen scherp in het vizier en maakten daaraan hun eigen, persoonlijke belang ondergeschikt. Het ging om het grotere idee, om groepen groter dan de eigen sociale gemeenschap, niet om de kleine, eigen leef- en denkwereld. De dromen konden niet altijd op de korte termijn worden verwezenlijkt, maar vroegen tijd; zonder meteen resultaat te zien, werd er met geduld en vastberadenheid doorgewerkt.
Toen ik gisteren naar bed ging, in mijn hoofd de beelden van zowel debatterende als demonstrerende mannen, vroeg ik me dan ook af: “Wat ga ik morgen stemmen? Stem ik strategisch, omdat ik hoop daarmee een bepaalde coalitie meer kans te bieden? Stem ik pragmatisch? Of kijk ik naar mijn ideële uitgangspunten?”

Het strikt persoonlijke belang ondergeschikt maken aan een groter doel en met toewijding investeren in de lange termijn… dat heeft veel weg van het ouderschap en de zorg voor het jonge kind. Overigens is het natuurlijk de vraag of het optimaal gedijen van het nageslacht niet ook persoonlijk belang is, maar dit nu even terzijde.
De zorg voor een opgroeiende baby is een veeleisende taak die van ouders geduld en inlevingsvermogen vraagt. Hoe belangrijk die twee vaardigheden zijn en hoe groot hun invloed op de ontwikkeling van het kind, wordt niet altijd voldoende beseft. Er zijn eveneens ouders die door hun eigen levensgeschiedenis die vaardigheden onvoldoende beheersen en zich daarvan juist pijnlijk bewust zijn.
Hoe het ouderschap er ook uitziet, wanneer we onze kinderen koesteren en ze voeden met ons verhaal, wanneer we over pijn heen durven stappen en moedig en optimistisch idealen blijven nastreven, dan stappen ze dapper de wereld in. Dan zullen ook zij vanuit hun hart beslissingen nemen. Immers… ‘wie goed doet, goed ontmoet’ en ‘gedeelde vreugd is dubbele vreugd’.
Pragmatisme is leuk, maar wezenlijke veranderingen met blijvende verbeteringen voor grote groepen mensen komen voort uit idealisme, uit het vertrouwen dat het beter kan en dat onrechtvaardigheid bestreden moet worden. Laten we ons dus gelukkig prijzen in een land waar we met een rood potlood onze stem kunnen laten horen. Eerst kiezen en dan samen delen!