Tiet zat!

Afgelopen week kwam de film ‘Tiet zat’ uit, een woordspeling van ‘genoeg tijd’ en ‘meer dan voldoende borst beschikbaar’. De titel daagt het grote publiek uit. Dat vindt het soms een moeilijke gedachte dat borsten voor borstvoeding zijn bedoeld. Alle andere functies zijn extra, erbij bedacht, additioneel, commercieel, whatever.
Borstvoeding krijgen betekent je met heel je lijf en leden geaccepteerd en gekoesterd weten door de ander, je moeder. Je eigen lichaam(pje) voelt goed aan en dat van je moeder ook; ze worden beide omringd door positieve associaties. Alle walgelijke gevallen van kinderporno en misbruik en verkrachting gaan over non-acceptatie, over onbevredigde behoeften, over macht(smisbruik). In een liefdevolle borstvoedingsrelatie is daarvan geen sprake. Een kind leert aan de borst dat lichaamscontact prettig is. Tot rust komen bij een ander, omarmd worden, het voelen van een warme huid... allemaal aanleiding tot verhoogde oxytocinespiegels.


Oxytocine is het hormoon dat ons gericht maakt op de ander, dat onze stress verlaagt, dat ons vertrouwen geeft in de intermenselijke relatie. Het is overduidelijk dat de wereld een ernstig tekort heeft aan dat oxytocine-effect. Ik vraag me serieus af wat daarbij de rol van de teruggelopen borstvoedingscijfers is. Antropologisch onderzoek laat zien dat de meeste kinderen die vlot stoppen met de borstvoeding, een vorm van sturing ondergaan. Er worden bewust of onbewust pogingen gedaan om de borstvoeding af te bouwen en geen pogingen om die te laten doorgaan. Deze processen worden vaak sterk sociaal-cultureel bepaald.

Borstvoeding is een kwestie van jezelf als moeder geven en voor de baby een kwestie van dankbaar ontvangen wat je wordt gegeven.
Ook dit zijn aspecten die tegenwoordig erg onder druk staan; velen hebben moeite om ruimhartig van zichzelf te geven, maar ook (zonder schuldgevoel) ontvangen is voor sommigen een zware klus. “Ben ik het wel waard om te ontvangen?” “Bouw ik nu een schuld op die ik moet terugbetalen, als ik aanneem wat mij in liefde wordt geschonken?” Prangende persoonlijkheidskwesties...

Wie zelf weinig of niets heeft ontvangen, heeft het vaak moeilijker om te geven. Als aan jou niet in liefde is gegeven (tijd, aandacht, borst), kan er gemakkelijk een onbewust gevoel van ‘ik moet nog krijgen’ ontstaan. Dat creëert een diepe hunkering en een gevoel van gemis en het staat geven in de weg en zo is dan de cirkel rond.
Kortom: borstvoeding is een gecompliceerd psychologisch en sociologisch en fysiologisch en antropologisch en immunologisch verschijnsel.
Ik weet vaak werkelijk niet waar te beginnen om er een ander zicht op mogelijk te maken.
De film ‘Tiet Zat’ zet het in ieder geval weer krachtig op de kaart en dat is winst!