dinsdag 16 april 2013

Finish als start

Wat een heerlijk weekend hadden we bij de Engelse lactatiekundige collega’s in Manchester!
Donderdagochtend zetten we voet op Britse bodem en zondagavond kozen we het luchtruim terug naar de Lage Landen. In de tussenliggende dagen hebben we vreselijk veel plezier gehad en prachtige presentaties beluisterd. Mijn wens om Diane Wiessinger te horen spreken, is in vervulling gegaan. Wat een krachtige vrouw! Ze is authentiek, ze brengt haar boodschap vanuit een diepe overtuiging, spreekt in alle rust en is tegelijkertijd grappig en intrigerend. Ik heb me al het hoofd gebroken over de vraag hoe ze dat doet, dingen zeggen die zich vasthaken in je geheugen om nooit meer te worden vergeten, terwijl ze een heel simpele en voor de hand liggende indruk maken. Dat is natuurlijk een gevolg van jarenlang oefenen en je de stof door en door eigen maken. Ik heb een enorme bewondering voor dat soort mensen en voel me zeer geïnspireerd om ook zelf mijn presentaties weer eens onder de loep te nemen. Als we de zaken met humor kunnen benaderen, wordt alles al een stuk gemakkelijker!

Een belangrijk aspect van de glans van het congresweekend was echter de overhandiging van ‘Koester je kleintje’ aan schrijfster Jill Bergman. Zij was in Manchester één van de sprekers en dat was een fantastische gelegenheid om haar weer te ontmoeten en haar persoonlijk de vrucht van mijn arbeid in handen te geven. Het was zo mooi elkaar weer te zien, na alle weken en maanden waarin er alleen via e-mail contact was over alle openstaande kwesties en alle puntjes op de i. We hebben elkaar stevig omhelsd na elkaar over en weer stevig aan het werk te hebben gehouden. Wederzijds hadden we echter maar één doel voor ogen: het allerbeste eindresultaat, opdat ouders en zorgverleners zo veel mogelijk aan het boek zullen hebben.



Jill werd bij het uitpakken van het boek zowaar verlegen van vreugde. Ze sloeg de handen voor haar gezicht en grijnsde van oor tot oor. Dat deed me heel erg goed, want het is een grote verantwoordelijkheid om het werk van een ander in een nieuwe vorm te gieten. Dat is naar de mening van zowel Jill als haar man Nils zodanig goed gelukt, dat ze mijn versie nu mooier vinden dan hun eigen. Kijk, daardoor word ik dan weer verlegen van vreugde…!
We hebben nog veel gepraat in de loop van het weekend en de samenwerking is met de publicatie van de Nederlandse vertaling zeker nog niet ten einde. Ze willen hun eigen versie nu ook herzien en mijn aanbod om proeflezer te zijn, is in dank aanvaard. Met elkaar kunnen we kijken hoe we dit boek een vervolg kunnen geven en wat er mogelijk is om ouders laagdrempelig te ondersteunen.

Maandag ben ik de hele dag in de weer geweest om alle exemplaren voor de ouders en anderen die hebben meegewerkt, te voorzien van een door Jill en mij gesigneerde opdracht. Dat leverde een vracht van vele kilo’s op voor de post en de meeste enveloppen zijn dinsdag ook al aangekomen. Ik las al trotse reacties van ouders die met hun kind in het boek staan. Daar zijn ook twee kindjes bij voor wie de start te gecompliceerd was. Zij zullen niet samen met hun ouders de levensweg bewandelen en hun plaatsje in het boek is een eerbetoon aan hun korte leven. Er zijn ook twee kindjes bij die ondanks de moeilijke start wél bij hun ouders konden blijven, maar die hun tweelingbroertje of –zusje moeten missen. Deze kinderen en hun ouders maken een glimp zichtbaar van de grote zorgen waarmee een vroeggeboorte is omgeven en het is waarachtig een hele kunst voor deze gezinnen om de levensdraad vast te houden en verder te gaan. Daar zijn zachtheid, geduld, moed en liefde primaire levensbehoeften.
Er zijn echter veel vormen van verlies. Ook voortijdig je mooie dikke buik kwijtraken, je gedroomde thuisbevalling in rook zien opgaan, je knuffelige kraambed mislopen of de borstvoedingsperiode waarnaar je uitkeek amper van de grond kunnen krijgen zijn ervaringen die diep ingrijpen in het leven van ouders en kinderen. Dat doet pijn en dat zijn daarom allemaal des te meer redenen om het krachtige pleidooi van dit boek te ondersteunen: zo veel mogelijk huid-op-huidcontact, zodat de veilige hechting niet in gevaar komt, de moedermelk zo snel mogelijk kan gaan stromen en de baby op het ouderlijk lichaam rust mag vinden.

Ik wens iedereen die bij die goede zorg betrokken is, moed en wijsheid om de juiste prioriteiten te stellen. Zo kan, gegeven de omstandigheden, tóch een relatief goed begin worden gemaakt. De nabijheid van de ouders is daarbij een niet in geld uit te drukken investering voor de toekomst.
Met het wordingsproces van het boek zijn we bij de finish aangekomen; moge het de start zijn van een andere manier van kijken naar wat baby’s nodig hebben!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten